Trúboð í krafti valds?

"Er það satt að þið klerkarnir mætið bara í leikskólana og hefjið trúboð." ég var spurður að þessu í dag.  Í fyrstu hélt ég að viðmælandi minn væri að grínast.  Þetta var símtal.   "Ha, eh...nei" svaraði ég.  Auðvitað ekki.  Í leikskólann sem ég sæki einu sinni í mánuði í hálftíma eru foreldrar spurðir hvort þeir hafi á móti því að prestur komi einu sinni í mánuði til barnanna.   Ef einhver hreyfir mótbárum sem enn hefur ekki gerst þá eru gerðar ráðstafanir með viðkomandi barn.   FORELDAR eru alltaf höfð með í ráðum.  Það er ALDREI gert neitt nema í samráði við foreldra.  Þ.e.a.s. ef foreldar uppfylla skyldur sínar gagnvart barninu er það með FULLRI vitund þeirra að prestur komi í leikskóla þeirra.  Sá misskilningur virðist vera úti í samfélaginu oftast að hálfu þeirra sem vita ekki betur en hafa skoðanir á öllu og öllum einkum ef það tengist kristni og trú að kirkjan fari offari í krafti síns embættis.   Það er svo fjarri sanni að það tekur varla að ræða það! 

Kirkjan og íþróttir

 

Fljótt á litið virðast íþróttir og kirkjan og það sem hún stendur fyrir eiga fátt eitt sameiginlegt nema kannski það að mörg þeirra barna sem stunda íþróttir sækja ýmislegt starf í kirkjuna.  Sunnudagaskólann, Sjö til níu ára starf (STN) tíu til tólf ára starf (TTT) fermingarfræðslu og eða æskulýðsfélagið.  Þegar sest er niður og málin skoðuð ofan í kjölin eiga íþróttirnar og kirkjan og það sem hún boðar býsna margt sameiginlegt.  Ekki þarf annað en að skoða textann sem skrifaður var fyrir um tvö þúsund árum og er að finna í Korintubréfi Páls postula. 

“Vitið þér ekki, að þeir, sem keppa á íþróttavelli, hlaupa að sönnu allir, en einn fær sigurlaunin?  Hlaupið þannig, að þér hljótið þau.  Sérhver, sem tekur þátt í kappleikjum, neitar sér um allt.  Þeir sem keppa gjöra það til þess að hljóta forgengilegan sigursveig, en vér óforgengilegan.  Þess vegna hleyp ég ekki stefnulaust.   Ég berst eins og hnefaleikamaður, sem engin vinhögg slær.  Ég leik líkama minn hart og gjöri hann að þræli mínum...” Kor. 9.24-27 Íþróttir eru til að stæla líkamann og andinn styrkist að sama skapi.   Þannig er auðveldara að takast á við hversdaginn og það sem hann ber í faðmi sér.  Á sama hátt má segja að kirkjan geri sitt til að efla andann og líkamlegt hreysti fylgir í kjölfarið.   Íþróttir og kirkjan eru greinar á sama meiði.  Takmarkið er að byggja upp og efla einstaklingin í síbreytilegri tilveru.

Einhverjum er örugglega skemmt!

Bréf frá menntamálaráðuneyti „ekki sé heimilt að veita nemendum í 8.

bekk leyfi til að fara í 1 - 2 daga ferð á vegum kirkjunnar í

tengslum við fermingarundirbúning. Slíkt samrýmist ekki

grunnskólalögum eða aðalnámskrá grunnskóla."

Afhverju núna eftir áralanga hefð fyrir þessum ferðum?  Annaðhvort eru starfsmenn ráðuneytisins ekki að sinna vinnu sinni og gæta að hvað má og hvað ekki eða einhvert "trúleysis" foreldrið hafi viljað eyðileggja fyrir öllum hinum sem hafa hingað til tekið þessum þætti fermingarstarfsins fagnandi.

Læt fylgja nokkrar myndir frá ferð fermingabarna Árbæjarsafnaðar í Vatnaskóg núna í nóvember.  Fleiri myndir eru að finna á síðunni: www.arbaejarkirkja.is

 

Nokkra hressar stelpur bíða eftir matnum.

 

 

 

 

 

 

 

Hreyfing er hollusta! Landsliðsmenn framtíðarinnar?

 

Það er eitthvað þarna uppi!

 

 

 

 

Það verður að segjast eins og er að það er sorglegt ef af verður að fella niður þennan þátt í fermingarfræðslunni! 

 

Af "léttmessum" og öðrum messum!

Mig minnir (það er engin glóbal warming í mínum huga - fennir fljótt yfir)að það hafi verið fyrir átta árum síðan að ég og Guðni Már Harðarson þáverandi æskulýðsleiðtogi Árbæjarkirkju og núverandi skólaprestur settumst niður og köstuðum á milli okkar spurningunni á hvern hátt getum við höfðað til yngra fólks í guðsþjónustunni?   Við vissum alveg að við vorum ekki að fara finna upp á hjólinu.  Það lá beinast við að hafa guðsþjónustur með "léttara" sniði.  Fá til liðs við okkur tónlistafólk úr dægurgeiranum.  Það ættu að vera kvöldmessur fyrsta sunnudag hvers mánaðar osfrv.  Við ákváðum að kalla þessar guðsþjónustur "Léttmessur" það átti eftir að fara í taugarnar á mörgum kolleganum og gerir víst enn hjá einhverjum.  Það leið að fyrstu "léttmessunni" og við félagar vorum með "frumsýningarskrekk" ekki það að þetta hafi ekki verið reynt áður - sr, Sigurður Haukur heitinn með poppmessur og mörg önnur form að guðsþjónustum hafa komið fram í gegnum árin.  Það leið að þeirri fyrstu og kirkjan yfirfylltist af fólki - það voru ekki næg sæti fyrir alla en Árbæjarkirkja tekur í sæti hátt á fjórða hundraðið.  Núna átta árum seinna höldum við enn úti þessum messum og alltaf er ekki færra en 200 til 300 manns sem sækja þær.  Upphaflega áttu þær að höfða til yngra fólks en reyndin hefur verið sú að ungir sem aldnir finna sig í þessum messum og hafa ánægju af.  Í gær sunnudaginn 4. nóvember á Allra Heilagra messu vorum við með tónlistamanninn Kristján Kristjánsson - KK.  Flutti hann lög eins og "Paradís" "Nú vil ég enn í nafni þínu" "When I think of Angels" og "Svona eru menn."  Þarf ekki að hafa orð á að flutningur hans var stórkostlegur og talaði vel inní vel heppnað kvöld í kirkjunni.  Dagur og kvöld sem mörgum var erfiður sem hefur misst ástvin og syrgir.

Léttmessurnar eru komnar til að vera ásamt klassísku guðsþjónustunum sem boðið er upp á í Árbæjarkirkju.   Það skemmtilegasta við þessar messur er það sem við lögðum af stað með að höfða til yngra fólksins er að þeir sem eldri eru finna sig jafnvel í þessum messum.  Það er ekki gefin neinn "afsláttur" af orðinu sem flutt eru í þessum messum nema síður sé.  Léttleikinn felst í forminu sem er afslappaðra en venjulega.