Vitlaus forgangsröðun?

Lífið er ein stór forgangsröðun meðvituð og eða ómeðvituð.   Forgangsröðun er ekki eitthvað náttúrafl eins og fellibylur og færir allt í kaf eða feykir tilverunni um koll.  Á hverjum degi stöndum við frammi fyrir því að forgangsraða einhverju í tilveru okkar.  Um mánaðamót stöndum við frammi fyrir því að borga þennan reikningin fremur en hinn látin bíða aðeins lengur.  Þar erum við að forgangsraða væntanlega til þess að hlutirnir gangi upp.  Forgangsröðun er í hinu smæsta og til hins stærsta. Einstaklingar forgangsraðar og stjórnvöld.  Þeir sem ráða för hverju sinni er oftar en ekki miðaldra fólk.  Manneskjur sem telja sig hafa vit og áræðni til að ákveða að hlutirnir eigi að vera svona en ekki hinsegin.   Telja sig vera fær um að forgansraða.  Ef við lítum á forgangsröðun samfélagsins sem settar eru af þeim sem “vitið” hafa, eða þeim sem ráða hverju sinni  þá læðist stundum óneitanlega að manni sá grunur að vit-laust hafi verið farið framúr að morgni lífs þeirra. Hver er forgangröðun samfélagsins hjá okkur?  Forgangsröðunin fyrir kosningar eru það að efla öldunarþjónustu og fjölga leiksskólum.   Í raun er það ekki það að búa öldruðum áhyggjulaust ævikvöld heldur miklu fremur ævikvöl.  Það er ekki það að hlúð sé að börnunum og þeim sem annast þau á meðan við hin erum að klóra okkur í höfðinu yfir því á hvern hátt við eigum að forgangsraða.    Miklu frekar á hvern hátt er hægt að komast sem ódýrast frá því að sinna þeim þeirra þörfum.    Það er því miður hugsjónarstarf í samfélagi okkar að annast þá sem hafa skilað sínu til samfélagsins og þeim sem eru að stíga sín fyrstu skref.    Það er að bera í bakkfullan lækinn að ræða hér um launakjör og aðbúnað þessa fólks sem af hugsjón (því ekki eru það launin) sem sinna þessum störfum.  Það er ekki það að það er ekki til peningar.  Af þeim virðist vera nóg það sína afkomu tölur banka og annarra fyrirtækja svo mjög að þau vita ekki hvar hægt er að koma þeim fyrir.  Allt er gert af yfirvöldum til að þau geti blómstrað og skartað fínum tölum opinberlega og er það hið besta mál ef að eitthvað af þessu gæti mögulega ratað í vasa þeirra sem minnst hafa vegna starfa með þeim sem minnst mega sín í samfélaginu. Forgangsröðunin er sú að þeir sem þéna mest fái sem mestan frið við það og þeir sem minnst hafa úr býtum haldi sig þar.  Því er ekki sagt að ef hreyft verður við því fellur allt um koll. Er ekki komin timi til að forgangsraða á annan hátt en verið hefur í hinu smæsta og hinu stærsta.  Til þess að forgangsraða hinu stærsta sem er auðveldast að horfa á og skeyta skapi sínu á.  Þurfum við að byrja heima og spyrja okkur á hvern hátt get ég og mínir breytt forgangsröðun þeirri sem við höfum komið okkur upp á ómeðvitaðan og eða meðvitaðan hátt?