BlogGuð

Ég hef oftar en ekki komið sjálfum mér á óvart þar sem ég er í þungum þönkum um hvernig Jesú bæri sig að við boðskapinn ef hann væri meðal okkar í dag. Ég hef komist að þeirri niðurstöðu að hann væri líklega meira en annað mikilvirkur bloggari. Jesú var bloggari sins tíma. Blogg nútímans er það að koma boðskap, hugðarefnum á framfæri. Koma því til skila sem hverfist um í huga. Það sem skilur á milli þá og í dag er það að orðið eða orðin standa stutt í huga.  Sum þeirra fara svo hratt hjá að aðeins heyrist ómur þeirra eina augnabliksstund er þau falla hjá og önnur koma og fara. Orð geta byggt upp og orð geta rifið niður-það er ekki nýtt-þannig hefur það alltaf verið og þannig mun það verða. Orð verða að segjast-þögnin skilur ekkert eftir sig annað en slóða þess sem ekki var sagt órekjandi með öllu.

Við lifum á timum þar sem hið talaða orð hefur aldrei verið fyrirferðameira, háværa og ef eitthvað minna vægi. Það kemur úr öllum áttum og rásum daginn inn og daginn út. Það er engin óhult/ur fyrir þeim. Oftar en ekki höfum við lítið sem ekkert um það að segja hvað “gusast” yfir okkur. Afleiðing þessa verður auðvitað sú að víð myndum ónæmi fyrir orðum og þeim boðskap sem þau oftar en ekki fela í sér. Boðskapur orða er auðvitað misjöfn. Tilgangur orða getur verið sá að byggja upp og rífa niður. Orðið í sjálfu sér hefur ekkert um það að segja í hvaða samhengi það er sett fram og hvaða tilgangi það þjónar heldur er það sá eða sú sem notar þau sem ber ábyrgðina. Orð eru sögð til að ná huga einhvers í alvöru eða léttleika stundarinnar.  Til þess að svo megi verða er bloggið góður vettvangur fyrir hvern þann sem vill láta í sér heyra.  Jesú hefði því væntanlega setið fyrir framan tölvuna og bloggað um menn og málefni án þess að hlifa sjálfum sér eða öðrum og er það mikilvægur punktur.  Ef einhver ætlar ekki að hlífa öðrum verður sá eða sú hin sama að vera tilbúin að vera óvægin gagnvart sjálfum sér.