"Vera óviðbúin því besta"

"Jú ég"eins og ekkert væri sjálfsagðara, gall í litlum snáða  á að giska 4 ára með gleraugu sem prúðbúinn sat á gólfinu fyrir framan dúkalagt borð ásamt fleiri prúðbúnum börnum sem fylgdust spennt með framvindu mála.  Tilefnið var skírn og ég var að segja þeim frá frásögunni í Mattheusarguðspjalli þegar Jesú kemur í þorp eitt og lærisveinar hans segja fólkinu að fara í burtu vegna þess að meistari þeirra hefur nóg annað að gera en að blessa börnin þeirra.   Hann skammaði þá og sagði þessi þekktu orð. "Leyfið börnunum að koma til mín...! 

Ég sagði þeim að skírnin væri leyndardómur því að við sjáum ekki Jesú sem tekur barnið  sér í fang og sleppir ekki hendinni af því.  Þá koma þetta "gullna" svar litla snáðans með gleraugun.  "Jú ég sé hann því ég er með gleraugu."

es. Ekki þarf að hafa orð á því en geri það samt að ég fékk að líta í gegnum sjóngler stráksa og hann var hissa á því að ég skyldi ekki sjá Jesú.  Það var kannski vegna þess að hann var of nærri!  Er það ekki þannig alltof oft!

Hrafn á flugi

Las bókina hans Hrafns Jökulssonar "Þar sem vegurinn endar"  stórskemmtileg bók aflestrar.  Hef ekki komið á þær slóðir sem hann skrifar um en alveg örugglega legg ég land undir fót næsta sumar með mína fjölskyldu.  Hrafni tekst ákaflega vel til með að lýsa staðháttum þannig að þeir birtust manni ljóslifandi af blaðsíðunum að ekki sé talað um þá einstaklinga til forna og í dag lifa.  Bráðskemmtileg bók sem allir ættu að lesa!    Ef þú lest þetta segi ég til hamingju Hrafn!  Þú tókst flugið en ekki svo hátt að ekki væri hægt að fylgja þér á fluginu og setjast við og við á stöðum sem áhugavert verður að skoða!

Klemma óttann á milli hins gamla og nýja

Nýtt ár hefur löngum minnt mig óþægilega á “geymslu”eða rými við enda á löngum dimmum gangi með fullt af  dimmum ókunnugu rými.   Sum þeirra opin og önnur lokuð og þar var líka myrkur.  Geymsla æskuheimilis míns var við enda gangsins í dimmu eða illa upplýstu kjallararými.   Í geymslunni var matarforðabúr heimilisins í kaldri kistu.  Það þýddi að oft þurfti að fara dimman og eða lítt upplýstan ganginn á enda framhjá öllum herbergjunum þar sem ungur hugur kallaði fram drauga og forynjur hverskonar til þess að nálgast kvöldmatinn þann eftirmiðdaginn.   Geymslurnar hinar áttu það allar sameiginlegt að vilja ná tali af mér, eða það sem dvaldist innan þeirra.   Það var skelfilegt að vera beðin um að fara niður í geymslu að ná í eitthvað sem vantaði á heimilinu.  Hvað ég gerði ekki til að komast hjá því að fara en það var bara frestun á því óhjákvæmilega og ég fór.  Ég fór þrátt fyrir þá að vita ekki að óttinn væri kjarklaus.  Hvernig gat ég vitað það sem barn.  Með hryllilegan kuldahroll sem hríslaðist um mig allan fór ég niður í sótsvart myrkur kjallarans uppfullan af ótta og hryllingi um leið og hurðin var opnuð og brattur stigin sveigðist niður í hyldýpið.   Kveikti á ganginum sem stundum svaraði ekki með frelsandi birtu sinni þótt ekki væri nema örlítil ljóstýra.    Hvað ég var tilbúin að snúa við og loka hurðinni og klemma óttann á milli svo að hann næði mér ekki.   Hélt niðri í mér andanum eins og ég vildi komast hjá því að vekja óvættir þær sem í myrkrinu þrifust best.  Ég greip það sem átti að sækjast og hljóp eftir endilöngum ganginum og tók tólf tröppur í tveimur stökkum.  Nær fallinn í öngvit af ótta greip anda á lofti og bar mig mannalega þegar ég skilaði því sem ég var beðin um.  Innyflin á hvolfi og tók stundirnar tvær að koma þeim á sinn stað aftur.Bara að ég hafi vitað þá sem ég veit í dag að það var ekkert að óttast.  Þrátt fyrir að ég veit þá læðist ótti að á stundum lífsins.  Samt þegar ég hugsa til þess hefði ég ekki viljað fara á mis við þessa reynslu að horfast í augu við óttann sem æska hugans kallaði fram.   Hvað ef ég stæði enn við dyrnar sem ég opnaði aldrei?  Ég hefði komist upp með það vegna kærleika þess sem sendi mig – en ég hefði orðið ósáttur við sjálfan mig.  Myrkur óttans væri enn í myrkruðum kjallaraganginum og hefði aldrei fengið að sjá dagsbirtu.  Sjá að veruleikinn er ekki hans.  Hann hefði kallast á við minn eigin vanmátt og hlegið af honum og hæðst.Nýtt ár er eins og þessar dyr að rými kjallara æsku minnar.  Það verður að opna þær og þótt að tröppur hans gætu verið brattar niður eða upp þarf að feta sig eftir þeim. Það gamla stendur á bakvið í kærleika og vill halda í það sem er - eða er það öfugt?   Er það ekki við sem viljum fela okkur í “pilsafaldi” þess sem við þekkjum og finnum okkur örugg.   Líklega er það svo vegna okkar eigin vanmáttar.   

Hirðir á lakkskóm

Mikið óskaplega var ég fínn.  Spariklæddur og vatnsgreiddur þar sem ég gekk ákveðnum skrefum í snjónum í skólann um hádegisbilið með spariskóna í plastpoka því ekki máttu þeir verða óhreinir.  Litla coca cola glerflösku og smákökur sem mamma hafði bakað og ekki innsiglað í litrík smákökubox og dýrðin opinberuð seint á aðfangadagskvöld.  Ég var einungis með sýnishorn af þeirri dýrð  í nestiboxinu. Þegar í skólann var komið, sem búið var að skreyta hátt og lágt með músarstigum sem liðuðust um alla ganga og ekki sé talað um kennslustofurnar sem við krakkarnir höfðum lagt mikla vinnu í að skreyta dagana á undan.   Kom ég fyrir litlum pakka hjá hinum litlu pökkunum sem bekkjasystkini mín höfðu komið fyrir og áttu fleiri eftir bættast við.  Framundan voru pakkaskipti og ekki spillti fyrir að þau skólalsystkini sem ekki voru í sama bekk og ég voru græn af öfund, því ekki var sami háttur hafður á í þeirra bekk.Eftirvæntingin skein úr andliti okkar allra þótt við gerðum okkar besta að vera ekki eins og litlu börnin í sjö ára bekk sem skottuðust um alla ganga eins og upptrekkt vélmenni ekki ósvipað því sem ég hafði fengið í jólagjöf árinu áður og endaði sína daga nokkrum dögum síðar þegar eldri bræður mínir vildu sjá hvernig væri að sprengja upp upptrekkt vélmenni og þeir létu verða af því. Dagurinn sem við bekkjarsystkinin í sjötta bekk VD höfðum horft til að okkur fannst nítján hundruð eitthvað ár frá haustinu þegar við byrjuðum í sjötta bekk var runninn upp það var komið að litlu jólunum í skólanum.  Skólinn allur var með öðrum blæ þann daginn.  Ekki bara vegna skreytinganna heldur var andrúmsloftið mettað eftirvæntingu okkar allra.   Jafnvel gangavörðurinn brosti og bauð hátíðlega góðan dag.  Hápunktur dagsins var leiksýningin sem minn bekkur hafði veg og vanda að því að við gengum inn í þá hefð að ellefu ára bekkirnir sæu um skemmtiatriðin á litlu jólum skólans.   Leikritið hét "Jólastjarna" ég lék einn af hirðingjunum.  Eftir hávært uppklapp æstra aðdáenda á leiksýningunni og blístur þeirra sem það kunnu spurði einn áhorfandinn mig baksviðs þegar ég var að þvo af mér leikhúsmeikið sem ég ótæpilega hafði borið á andlitið.  Spurði mig “afhverju ég hafi verið í spariskónum í leikritinu.”  Ég man ekki hverju ég svaraði en ég man hvað þessi einhver sagði með alvöruþrungni röddu:  "Ég er næstum viss að svona skór; og benti á svörtu lakkskóna mína,  voru ekki til þegar jésú fæddist."  Með öðrum orðum það var í skjön við raunveruleikann að vera í spariskóm í leikriti sem átti að gerast fyrir 19 hundruð eitthvað árum áður.  Sem aftur leiðir hugan að því svo vikið sé að rétttrúnaði síðustu missera að ég held líka; reyndar held ég það ekki, að engillinn sem birtist hirðunum á Betlehemsvöllum forðum daga hafi heldur ekki hangið í bandi með skelfingarsvip, því honum – englinum í leikritinu forðum daga láðist að láta vita að hann engillin sjálfur væri lofthræddur, hangandi yfir leiksviðinu hálfa sýninguna.   Segir í jólsguðspjallinu að hirðarnir hafi verið skelfdir mjög.  Við hirðingjarnir vorum mjög sannfærandi í þeim hluta leikritisins, forðum daga hafa þeir ekki haft áhyggjur af því að engillinn sá dytti ofan á þá með tilheyrandi meiðingum eins og við hirðingjarnir á leiksviði austurbæjarskólans og ekki sé talað um  vitringana og forelda Jesú og ekki má gleyma honum Mása húsverði sem hélt lofthrædda englinum á lofti eina stundina uppi við rjáfur og á næsta augnabliki fríu falli í áttina að óttaslegnum hirðingjum sem láu á sviðinu  og einn þeirra í lakkskóm með skelfingarsvip.  Engillinn kom ekki upp orði, einungis ámótlegt væl þess sem vildi vera eitthvað allt annað en engill.En samt í  minningunni var örugglega jafn mikil hátiðleiki yfir atburðinum á leiksviði hátíðarsals austurbæjarskólans og fyrir rúmum tvö þúsund árum síðar sem við erum kölluð saman til að minnast.Til þessa hátíðleika var nú fyrir stundu hringt öllum kirkjuklukkum landsins og að ekki sé talað um veröld alla.  Við erum ekkert spurð og engin athugasemd gerð með það hvort við erum berfætt fátæktar eða skínandi pússuðum spariskóm ríkidæmis.  Við komust þangað sem við erum kölluð til að vera á kvöldi sem þessu – aðfangadagskvöldi.  Á helgri hátíð sem engin orð af munni manneskju getur fangað svo vel fari.  Það er nefnilega svo á kvöldi sem þessu eigum við að leggja við hlustir.  Hlýða á rödd engilsins að við þurfum ekki vera hrædd, við þurfum ekki að óttast en samt erum við það í svo mörgu í kvöld.  Hirðarnir óttuðust það sem þeir sáu rjúfa kyrrláta nóttina með sínu flauelsmjúka myrkri aðeins snarkið í eldinum talaði inní nóttina sem varð aldrei söm aftur.  Það var eitthvað sem truflaði, eitthvað sem átti ekki að gerast en gerðist samt.   Til þessa einhvers er mér, þér og þínum kirkjugestur góður boðið til að vera þátttakandi.  Það er ekki bankað á öxlina á þér og sagt við þig.  “Ég er viss um… að þetta hafi ekki verið svona þegar atburðir þeir sem við minnumst gerðust.  Þrátt fyrir að við reynum eftir mætti að hafa sama hátt á í jólaundirbúningnum og jólahaldinu sjálfu þá er það aldrei það sama hvernig sem við reynum.

Einhverjum kann að þykja það smávægilegt en það er það alls ekki í huga þess sem þessi ótti hefur tekið sér bólfestu hjá.

Jólin, jóhátíðin er stórfengleg, talar til okkar, snertir okkur hvernig sem ástatt er fyrir okkur.  Við lítum við og leggjum við hlustir.  Leggjum frá okkur amstur og hversdagsleika dagana.  

Myrkrið var yfir og allt um kring þegar frelsari heimsins, ljós heimsins fæddist í lágreistu fjárhúsi og lagður var í jötu eins og jólaguðspjall Lúkasar greinir frá.  Heimurinn varð ekki samur aftur.  Það er þessi kennd sem grípur okkur á jólum. 

Afsakið það er fundið pláss!

Eins og landsmönnum ætti að vera ljóst koma leik og grunnskólabörnin í heimsókn til okkar í kirkjuna fyrir jólin.  Hér er eitt gullkornið sem ágætur prestur norður í landi deildi með okkur hinum og læt ég það fylgja hér.  Presturinn hafði verið að tala við börnin um að hvergi hafi verið pláss fyrir litla Jesúbarnið. 

Og þá sagði eitt barnið með sinni englaröddu: "En það er pláss fyrir hann hér hjá okkur, hér í Barnaborg."

Er hægt að orða inntak jólanna betur.  Ég hef reynt en þetta slær öllu við!

"Því miður ekkert pláss"

“Á jólunum er gleði og gaman… þá hlægja allir og syngja saman..” segir í einu þeirra mörgu jólalaga sem berast á öldum ljósvakans þessi dægrin.   Já, það fer ekki framhjá neinum að jólin eru að gera sig ferðbúin og ætlar sér að taka hús hjá hverju og einu okkar.  Löngum hefur það verið svo að jólin eru kærkomin gestur sem ber með sér birtu í myrkursins veruleika okkar hér á hjara veraldar.   Ytri ásýnd jólanna eru ljósin sem prýða heimili og stofnanir hvert sem litið er.  Marglita skraut sem bregða fæti fyrir hversdagsdeginum og gleði söngur fyllir út í hvert rými svo að allt annað verður undan að láta sem ekki kallast á við hátíð þá sem boðar komu jólabarnsins. 

Sagt að tímarnir breytast og mennirnir með.  Vissulega er það svo að tímarnir breytast og það að við fylgjum með.  Eða er það öfugt, við breytumst og tíminn lallar á eftir okkur?   Eitt er það sem breytist ekki er jólin að inntaki.  Það sem breytist er hin ytri umgjörð.  Það sem við hengjum utan á undirbúning þess að taka á móti jólunum.   Einhverjum kann það þykja vera að hinu góða og eða hinu slæma.  Talandi um undirbúning.  Eitt er það sem einkennir hvað mest undirbúning komu jólanna er að halda fast í hefðir fyrri ára.   Það er aldrei sem á jólum sem að tíminn aldrei sem fyrr fær að standa í stað eitt augnablik.   Við köllumst á við fortíðina.  Við lítum til baka allt aftur til æskuára og finnum eitt og annað til sem mögulega gæti snert jólastrengi sem gefa okkur hinn sanna hljóm jólanna.  Sá hljómur kann að vera margvíslegur en leitast við að finna hinn sanna tón eða hljóm jólanna.  Hver er hinn sanni hljómur jólanna?  Er hann til yfir höfuð?Ef við persónugerum jólin og klæðum þau í hátíðarföt þá er hægt að tala um þau sem gest sem beiðist gistingar hjá okkur í nokkra daga.  Í fljótu bragði könnumst við ekki við gestinn.   Við getum svarað eins og gistihúsa eigandinn forðum daga:  “Því miður það er ekkert pláss hjá mér.  Reyndu að athuga hvort ekki sé pláss hjá Gunnu á fjórðu hæð.  Hún er með gestaherbergi.  Það fer vel um þig þar.”    Við lokum hurðinni og höldum áfram að gera það sem við vorum að gera áður en “gesturinn” bankaði á dyrnar.  Nefnilega að undirbúa komu jólanna.   Þá er aftur bankað á hurðina.  Við leyfum okkur að pirrast á þessari ósvífni að trufla okkur við undirbúning þess að taka á móti jólunum.  Hann stendur fyrir framan og enn beiðist gistingar.  Segir að hann þurfi ekki á gestaherbergi að halda.  Við hleypum honum inn og það er sem allt breytist.  Birta vonar breiðir úr sér.  Vald myrkursins sem stóð mitt í þeirri trú að það væri algjört hopar og hniprar sig saman úti í horni í þeirri von að gesturinn stoppi stutt við.   Kemst að því sér til mikillar armæðu að gesturinn er komin til að vera.  Hann er ekki uppáþrengjandi en minnir alltaf á sig á jólum.  Jólin er dýrðartími sem okkur er gefin og okkar að þiggja.  Á jólum er og á að vera tími þar sem staldrað er við og spurt í einlægni.  Hver ertu?  Þú sem komst og fæddist í lágreistu fjárhúsi.  Hvað hefur þú við okkur að segja?   Þú sem breiðir úr sæng vonar yfir tárvotan óttaslegin heim við aðstæður í svo hróplegu ósamræmi efnishyggjunnar sem ríkir í dag.  Hann kom í heiminn og hann er í heiminum.  Hann knýr á dyrnar ekki aðeins á aðventunni heldur alla daga.  Hann beiðist inngöngu ekki aðeins á aðventunni heldur alla daga.   Við skynjum og heyrum að það er lágstemmt bankað á dyr hjartna okkar og við eru aldrei fúsari en á þessum dögum að opna þær.  Við þurfum ekki að fyrirverða okkur þótt allt sé ekki í röð og reglu.  Hann er ekki komin til að hitta fyrir röð og reglu.  Það eina sem hann sér ert þú.   Hvernig sem þú ert.  Ekki eins og þú vildir að þú værir.  Ekki eins og þú vildir að væri umhorfs í kringum þig.  Heldur eins og þú ert mitt í óreiðu hugsana þinna og væntinga.  Þar vill hann eigna sér stað og hvergi annarsstaðar.  Þar er að finna boðskap jólanna.   Mitt í óreiðu alls rísa jólin upp og vísa okkur veg þann sem við innst inni þráum öll – frið.  Innra sem ytra með okkur.Myrkrið var yfir og allt um kring þegar frelsari heimsins fæddist í lágreistu fjárhúsi og lagður í jötu.   Veröldin var ekki söm aftur.  Engin atburður sögunnar hvorki fyrr né síðar er hægt að segja um að “heimurinn er ekki samur aftur” þótt við tökum þessi hugtök í munn á ögurstundu.“Á jólum er gleði og gaman…þá syngja allir saman.”  Megi svo vera hjá þér og þínum þessi jól. Megi góður Guð blessa ykkur og gefa gæfuríka og gleðilega aðventu og jólahátíð. 

Dauðans alvara

Það fór ekki mikið fyrir fréttinni um afnám dauðarefsingar í New Jersey ríki.  Það fór heldur ekki fagnaðarbylgja um bloggheima.    Reyndar hefur aftaka ekki verið framkvæmd í því ríki frá 1963 en hvað um það því ber að fagna að dauðarefsing skuli vera afnumin í einu ríki og vonandi verða þau fleiri sem fara sömu leið.  Dauðarefsing er aldrei ásættanleg og það skal aldrei samþykkja  þesskonar refsingu.  Íslendingar hafa skipað sér í hóp  ríkja sem berjast gegn svo ómannúðlegri athöfn sem engin orð fá lýst.   Betur má ef duga skal.  Stjórnvöld hér á landi eiga sterkum rómi hvar sem er og hvenær sem er fordæma dauðarefsingar.    Það er ekki hægt annað en gleðjast yfir þessari frétt sem ekki bar mikið á. 

 

Prestar boða (ó) fögnuð!

"Hverjir komu af himnum yfir hirðana á Betlehemsvöllum?" spurðum við leikskólabörnin sem heimsóttu kirkjuna sína í morgun. 

Ekki lá á svörum barnanna.  "Prestarnir!" 

Þetta ágæta svar barnanna  á kannski ágætlega við umræðuna síðustu daga.  "Verið óhrædd..." ég meina hvað er verið að þvæla englunum um allar koppagrundir miklu frekar skal segja:

"Sjá við erum prestar sem boðum ykkur mikinn fögnuð."

 

 

 

 

 

Leikskólabörn skoða fjárhúsið!

Yfirfull skrifstofa af

Sýnin sem blasti við mér í morgunsárið var ótrúleg.  Ég ætlaði ekki að komast inn á skrifstofu mína fyrir englum sem þar höfðu sest að um stund.  Ég hrökklaðist frá en glaðværar raddir frá skrifstofu minni kölluðu á mig að koma inn.  Þar sem ég er maður ekki mikilla afreka var ég hikandi en afréð að svara kallinu og fara inn.  Jú þarna voru brosmildir englar sem buðu mig velkomin í hópinn.  Ég róaðist mjög að sjá meðal englanna voru öllu jarðneskari menn eins og hirðar og vitringar og þeir hlógu í kátt að ótta mínum.  Eftir nánari eftirgrennslan voru þarna saman komin leikhópurinn Perlan.  Þau voru að undirbúa sig fyrir sýninguna "Sjá ég boða yður mikin fögnuð"

Það var vel á þriðja hundrað börn og fullorðnir sem sjálfviljugir komu á jólastund sunnudagaskólans og Fylkis í Árbæjarkirkju og skemmtu sér hið besta í morgun.

Perlan sló í gegn með leikritið sitt.  Vil ég segja við þá sem ekki hafa séð þessa sýningu ættu að taka sig til og fá hópinn til sín.  Ég er efins um að nær er hægt að komast að einlægninni í túlkun á jólaatburðinum.

Ekkert fólk í kirkjunni hvað gerir þú þá?

"Hvað ertu að gera í kirkjunni þegar ekkert fólk er?"spurði ung dama mig í morgun.  Hún var ein af 110 börnum í 4 og 6 bekk Selásskóla sem komu í kirkjuna sína í   aðventu heimsókn með skólanum sínum. 

Leik og grunnskólaheimsóknirnar eru hafnar hjá okkur í Árbæjarkirkju.  Næstu vikurnar fram að jólum munum við taka á móti 2000 börnum.  Þessar heimsóknir eru alltaf skemmtilegar.  Þær eru skemmtilegar vegna þeirrar einlægni sem börnin búa yfir.  Stúlkan sem ég sagði frá hafði einlægar áhyggjur af því hvað presturinn væri eiginlega gera í kirkjunni þegar ekkert fólk væri í henni.  Ég hef alltaf ætlað mér að skrá hjá mér athugasemdir barnanna í gegnum árin en ekki orðið af efndum.  Ég lofa ykkur því að á hverjum degi fram að jólum mun ég birta gullkorn barna sem koma til okkar í kirkjuna.Í þeim efnum æsast leikar verulega þegar leiksskólabörnin mæta á staðinn.   "Jesú fæddist í rúmi með engum kodda eða sæng heldur mat kúnna í fjósinu."sagði einn spekingslegur herramaður á að giska 3 ára í óspurðum fréttum í fyrra.  Svo er alveg klassískt eins og í morgun að komið er til mín.  "Manstu ekki eftir mér" og ég svara jú auðvitað.   "Þú skírðir mig."  "giftir þú ekki mömmu og pabba.?"

Trúboð í krafti valds?

"Er það satt að þið klerkarnir mætið bara í leikskólana og hefjið trúboð." ég var spurður að þessu í dag.  Í fyrstu hélt ég að viðmælandi minn væri að grínast.  Þetta var símtal.   "Ha, eh...nei" svaraði ég.  Auðvitað ekki.  Í leikskólann sem ég sæki einu sinni í mánuði í hálftíma eru foreldrar spurðir hvort þeir hafi á móti því að prestur komi einu sinni í mánuði til barnanna.   Ef einhver hreyfir mótbárum sem enn hefur ekki gerst þá eru gerðar ráðstafanir með viðkomandi barn.   FORELDAR eru alltaf höfð með í ráðum.  Það er ALDREI gert neitt nema í samráði við foreldra.  Þ.e.a.s. ef foreldar uppfylla skyldur sínar gagnvart barninu er það með FULLRI vitund þeirra að prestur komi í leikskóla þeirra.  Sá misskilningur virðist vera úti í samfélaginu oftast að hálfu þeirra sem vita ekki betur en hafa skoðanir á öllu og öllum einkum ef það tengist kristni og trú að kirkjan fari offari í krafti síns embættis.   Það er svo fjarri sanni að það tekur varla að ræða það! 

Endalausar kirkjuferðir og vanlíðan.

"Sonur minn var að segja mér áðan í óspurðum fréttum hversu mikið hann er búinn að líða fyrir endalausum kirkjuferðum í fleiri fleiri ár."  Þessa málsgrein mátti sjá í einu blogginu.  Faðirinn klykkti síðan út með því að segja að hann hafi haft hugmynd um það.  Ég segi bara. Eiga foreldrar ekki að fylgjast með líðan barna sinna og gæta velferð þeirra eftir bestu getu?  Getur verið að vanlíðan drengsins hafi   tengst afskiptaleysi föðurins?

Engu líkt

Það er margt og mikið að gerast í kirkjunni minni Árbæjarkirkju þessa dagana.  Kirkjudagurinn er framundan og þá er alltaf mikil hátíð.  Kirkjudagurinn er alltaf fyrsta sunnudag í aðventu sem er 2. desember á þessu herrans ári 2007.  Það er ekki aðeins við prestarnir sem erum önnum kafnir við undirbúning þessa dags.   Það eru nefnilega öflugar konur í söfnuðinum sem eru með líknarsjóðshappdrætti á kirkjudeginum.  Þær hafa lagt að baki ófáar stundir til undirbúnings dagsins.  Þær hafa farið á milli fyrirtækja og fengið vörur og það ekkert smávægilegt.  Vil ég nota tækifærið og þakka öllum þeim fyrirtækjum sem hafa látið vörur að hendi rakna til þessa góða málefnis sem líknarsjóðurinn stendur fyrir í söfnuðinum.  Hver sú kirkja sem eiga konur sem þessar að vinkonum er rík kirkja.   Árbæjarkirkja er rík af sjálfboðaliðum sem eru tilbúin að gefa af dýrmætum tíma sínum þannig að meðborgarar geti átt gleðirík jól.  Vonum við svo sannarlega til þess að sem flestir sjái sér fært að koma á sunnudaginn 2. desember í fjölskylduguðsþjónustu kl. 11.00 eða hátíðarguðsþjónustu kl.14.00 og eftir kaupa miða í skyndihappdrætti líknarsjóðsins og kaffihlaðborð kvenfélagsins.   Láttu gott af þér leiða og líttu við!

Femin hvað?

Um daginn birtist frétt sem fór ekki hátt að kynjahlutfall útskrifaðra úr háskólum landsins hallar verulega á karlkynið.   Ég hef ekki prósentuhlutfallið alveg á takteinunum en mig minnir að það sé 30% karlar og 70% konur.  Ekki annað að heyra að "allir" séu ánægðir með þennan árangur kvenna.   Til hamingju konur!  Óneitanlega setur að manni ugg hvað karlana varðar.  Víst má segja að ef að hlutfallið hafi verið öfugt hefði samfélagið farið á hvolf.  Fjöldi rannsókna hafa líka sýnt að drengjum liður ver í skóla heldur en stúlkum og þannig mætti lengi halda.  Það var birt lærð grein um þetta en umræðan engin.   Hvers vegna?   Getur það verið að engin hafi þorað því af ótta við viðbrögð.  Hafa ekki rétta skoðun.  Það er alveg með eindæmum að þegar eitthvað kemur fram sem sýnir betri árangur kvenna á móti árangri karla skuli aldrei heyrast hljóð í "femínista" geiranum.   Eins og sá má hef ég sett femínista í gæsalappir.  Einfaldlega vegna þess að mér líkar ekki þessi málflutningur þeirra sem gefa sig fyrir að vera í forsvari "femínista"  Ég sjálfur tel mig vera frjálslyndan mann og vil veg kvenna og karla sem mestan eins og ég á kyn til sem langafabarn sr. Ólafs Ólafssonar fríkirkjuprests sem upp úr aldamótum 1900 og frameftir barðist fyrir kvenréttindum.    Femínismi í mínum huga er að gæta að velferð, rétti og framgangi bæði karla og kvenna en ekki bara kvenna.    Hætta þessu endalausa væli um hversu margar mínútur til eða frá hvort kynið fái meiri athygli í fjölmiðlum þegar þörf er á að gæta að velferð drengja og stúlkna í skólum þessa lands.   Að við getum skilað af okkur einstaklingum stúlkum sem og strákum vel menntuðum einstaklingum í sem jafnasta hlutfalli.  Þannig að hlutfallið verði sem jafnast hjá þeim sem útskrifast úr háskóla og að ekki sé talað um iðnskólum þessa lands sem því miður hallar verulega á kvenfólkið.  Í stað þess að þegja hlutina í hel þegar hallar á drengina ættum við öll femínistar þessa lands og þótt víða væri leitað að leggja allt sem við eigum til að rétta af þann halla sem raunverulega er að finna í okkar samfélagi.

Fátækt hugans í sérsniðnum fötum helstu hönnuða þessa heims.

 

Að finna til öryggis ætti að vera skilgetið afkvæmi þessa að við skulum sannfæra okkur um að við  stöndum framalega á flestum veraldlegum sviðum mannlegs lífs í samanburði þjóða.  En það er ekki svo og eflaust hefur það aldrei verið fullkomlega og mun ekki verða fullkomlega svo að hægt er að finna til öryggis.    Þrátt fyrir allt okkar brölt í gegnum tíðina að berjast úr fátækt til ríkisdæmis er eins og eitthvað vantar og við leitum í dyrum og dyngjum af þessu einhverju sem við kunnum ekki að nefna eða þorum því ekki vegna þess að við kunnum að óttast það sem við verðum áskynja.    Við viljum ekki leggja frá okkur “byrgðar” þær sem við höfum hlaðið á okkur af ótta við að tapa því sem við höfum.

Samfélag nútímans er hlaðið kaunum öryggisleysis, vansældar og krepptum hnefa eignaréttarins fram yfir náungann og þarfir hans og er ég þá ekki með neitt svartsýnishjal – staðreyndirnar tala sínu máli.  Einmanaleiki, fíkniefnanotkun, misnotkun hverskonar sem sífellt leitar niður á við í aldri, vonleysi og uppgjöf er bróðir og systir alls hins besta eins og möguleiki til menntunar, möguleiki til þess að leyfa draumum sínum að rætast sem áður fengu ekki svigrúm til vegna fátæktar í samfélagi okkar.  Allt þetta sem var – er til í dag en í annarri mynd sem fæst helst ekki framkölluð í huga.    Þessi önnur mynd er fátækt hugans íklædd sérsniðnum fötum helstu hönnuða þessa heims.

 

Lífið í dag er safn “digital” mynda þar sem ekkert er auðveldara en að eyða  ef myndin passar ekki inn í þann veruleika sem við viljum helst lifa í og sjá fyrir okkur.   Framköllum á pappír drauma okkar.    Við sjáum og heyrum af háum hýsum lúxusíbúða svo hátt uppi að ekki þarf að horfa á þá sem neðar eru og lifa á degi hverjum við það að horfa inn á nágrannann.   Heldur er það hafið og blámi fjalla sem þeim er skammtað sem lifa praktuglega vellystingum og er það gott.   Hver vill ekki hafa hafið og skipin fyrir augum sem “móð” ösla sjóinn með nýjasta nýtt frá heiminum handan fjallanna svo að við sem lifum á mörkum þess byggilega mættum verða ánægð-ánægðari í dag en í gær og þar er engin endir á og hvað þá upphaf sem engin ómakar sig við að gæta að hver var.

Kirkjan og íþróttir

 

Fljótt á litið virðast íþróttir og kirkjan og það sem hún stendur fyrir eiga fátt eitt sameiginlegt nema kannski það að mörg þeirra barna sem stunda íþróttir sækja ýmislegt starf í kirkjuna.  Sunnudagaskólann, Sjö til níu ára starf (STN) tíu til tólf ára starf (TTT) fermingarfræðslu og eða æskulýðsfélagið.  Þegar sest er niður og málin skoðuð ofan í kjölin eiga íþróttirnar og kirkjan og það sem hún boðar býsna margt sameiginlegt.  Ekki þarf annað en að skoða textann sem skrifaður var fyrir um tvö þúsund árum og er að finna í Korintubréfi Páls postula. 

“Vitið þér ekki, að þeir, sem keppa á íþróttavelli, hlaupa að sönnu allir, en einn fær sigurlaunin?  Hlaupið þannig, að þér hljótið þau.  Sérhver, sem tekur þátt í kappleikjum, neitar sér um allt.  Þeir sem keppa gjöra það til þess að hljóta forgengilegan sigursveig, en vér óforgengilegan.  Þess vegna hleyp ég ekki stefnulaust.   Ég berst eins og hnefaleikamaður, sem engin vinhögg slær.  Ég leik líkama minn hart og gjöri hann að þræli mínum...” Kor. 9.24-27 Íþróttir eru til að stæla líkamann og andinn styrkist að sama skapi.   Þannig er auðveldara að takast á við hversdaginn og það sem hann ber í faðmi sér.  Á sama hátt má segja að kirkjan geri sitt til að efla andann og líkamlegt hreysti fylgir í kjölfarið.   Íþróttir og kirkjan eru greinar á sama meiði.  Takmarkið er að byggja upp og efla einstaklingin í síbreytilegri tilveru.

Einhverjum er örugglega skemmt!

Bréf frá menntamálaráðuneyti „ekki sé heimilt að veita nemendum í 8.

bekk leyfi til að fara í 1 - 2 daga ferð á vegum kirkjunnar í

tengslum við fermingarundirbúning. Slíkt samrýmist ekki

grunnskólalögum eða aðalnámskrá grunnskóla."

Afhverju núna eftir áralanga hefð fyrir þessum ferðum?  Annaðhvort eru starfsmenn ráðuneytisins ekki að sinna vinnu sinni og gæta að hvað má og hvað ekki eða einhvert "trúleysis" foreldrið hafi viljað eyðileggja fyrir öllum hinum sem hafa hingað til tekið þessum þætti fermingarstarfsins fagnandi.

Læt fylgja nokkrar myndir frá ferð fermingabarna Árbæjarsafnaðar í Vatnaskóg núna í nóvember.  Fleiri myndir eru að finna á síðunni: www.arbaejarkirkja.is

 

Nokkra hressar stelpur bíða eftir matnum.

 

 

 

 

 

 

 

Hreyfing er hollusta! Landsliðsmenn framtíðarinnar?

 

Það er eitthvað þarna uppi!

 

 

 

 

Það verður að segjast eins og er að það er sorglegt ef af verður að fella niður þennan þátt í fermingarfræðslunni! 

 

Út með tunguna

Mér var hugsað til vinar eins bróður míns.  Bróðir minn sagði sem svo að það þýddi ekkert að segja honum brandara.  Er hann sneyddur kímni.  Nei, það er ekki það heldur frekar hann fattar brandarann daginn eftir. 

 Ég stóð sjálfan mig að þessu í dag á degi íslenskrar tungu.  Sá frétt um að tíu íslendingar höfðu verið fengnir til að reka út úr tunguna.  Ég hugsaði til hvers-hvaða athyglissýki er þetta. 

Tók mig lungann af deginum að fatta.  Auðvitað - það er dagur íslenskrar tungu.  HA, ha, ha. 

Tók mig til og rak tunguna úr mér framan í son minn þegar hann kom heim rétt áðan.  Hann klagaði í mömmu sína sem sagði honum með þunga að pabbi hans hafi verið að fatta brandara sem var í blöðunum í morgun.  Hann rak úr sér tunguna í tilefni að því að það væri dagur íslenskrar tungu!  Er ekki dásamlegt hvað íslenskan er gegnsæ-þegar maður fattar það!

Vér mótmælum öll

Var rétt í þessu að koma af fundi.  Fundurinn átti sér reyndar stað 1851 (Þjóðfundurinn) ég hef verið á honum áður fyrir sem áheyrnarfulltrúi og fannst lítið til koma.  Ég man að þá hugsaði ég og skrifaði á prófi.  "Hvað skiptir mig máli einhver rykfallinn fundur átjánhundruð og súrkál" og ég þóttist góður.    Ég var rétt í þessu að endurnýja kynni mín af þessum fundi.  Sonur minn 13 ára er að fara í próf á morgun og bað mig að fara í smá ferð með sér um íslandssöguna.  Þegar "heim" var komið og ég með snert af þjóðarrembingi!  

Einhver segði að það væri merki um þroska hjá mér að standa sjálfan mig að því að komast að því að þessi fundur skipti miklu máli fyrir þroska þjóðar og vitundar.   Því sem næst grátklökkur greip ég í nokkura daga gamalt dagblað og brotlenti "med de samme" Mikið ofboðslega er ég fegin að Jón forseti átti ekki leið um Kópavoginn og Garðabæinn um helgina. Í stað þess að vera heima, lesa og hugsa um það sem hefur gert okkur að þjóð skulum við hlaupa til ef einhver erlend verslunarkeðja lætur svo litið að auglýsa 20% afslátt af...

Þýðir lítið að segja frekar en á fundinum áðurnefnda "Vér mótmælum allir" eða eins og nútíminn segir-"Vér mótmælum öll"

er ekki nóg komið!

BlogGuð

Ég hef oftar en ekki komið sjálfum mér á óvart þar sem ég er í þungum þönkum um hvernig Jesú bæri sig að við boðskapinn ef hann væri meðal okkar í dag. Ég hef komist að þeirri niðurstöðu að hann væri líklega meira en annað mikilvirkur bloggari. Jesú var bloggari sins tíma. Blogg nútímans er það að koma boðskap, hugðarefnum á framfæri. Koma því til skila sem hverfist um í huga. Það sem skilur á milli þá og í dag er það að orðið eða orðin standa stutt í huga.  Sum þeirra fara svo hratt hjá að aðeins heyrist ómur þeirra eina augnabliksstund er þau falla hjá og önnur koma og fara. Orð geta byggt upp og orð geta rifið niður-það er ekki nýtt-þannig hefur það alltaf verið og þannig mun það verða. Orð verða að segjast-þögnin skilur ekkert eftir sig annað en slóða þess sem ekki var sagt órekjandi með öllu.

Við lifum á timum þar sem hið talaða orð hefur aldrei verið fyrirferðameira, háværa og ef eitthvað minna vægi. Það kemur úr öllum áttum og rásum daginn inn og daginn út. Það er engin óhult/ur fyrir þeim. Oftar en ekki höfum við lítið sem ekkert um það að segja hvað “gusast” yfir okkur. Afleiðing þessa verður auðvitað sú að víð myndum ónæmi fyrir orðum og þeim boðskap sem þau oftar en ekki fela í sér. Boðskapur orða er auðvitað misjöfn. Tilgangur orða getur verið sá að byggja upp og rífa niður. Orðið í sjálfu sér hefur ekkert um það að segja í hvaða samhengi það er sett fram og hvaða tilgangi það þjónar heldur er það sá eða sú sem notar þau sem ber ábyrgðina. Orð eru sögð til að ná huga einhvers í alvöru eða léttleika stundarinnar.  Til þess að svo megi verða er bloggið góður vettvangur fyrir hvern þann sem vill láta í sér heyra.  Jesú hefði því væntanlega setið fyrir framan tölvuna og bloggað um menn og málefni án þess að hlifa sjálfum sér eða öðrum og er það mikilvægur punktur.  Ef einhver ætlar ekki að hlífa öðrum verður sá eða sú hin sama að vera tilbúin að vera óvægin gagnvart sjálfum sér.